مه و مهر

تو را می ستایم

تو را که همیشه کلامت

چراغ دل ماست

واز معبر هر نگاهت

گل مهر پیداست

تو را می ستایم

که عطر دل انگیز نامت بهاریست

تویی واژه رحمت بی کران

که از دست های سپیدت

مه ومهر جاریست

طنین قدم های تو از حرا

به گوش جهان می رسد

و نام بلندت به صبح وشام

ز گلدسته های بهار

افق تا افق کران تا کران جاری می گردد

مردم کشور ما با نفرت بیشتری به صحنه ی بوسیدن دو عاشق نگاه میکنند

تا صحنه ی اعدام یک انسان..
عجب قصه ای است

ماجرای بی سوادی و سنت...

معلم ما به خط فاصله میگفت خط تیره...

او میدانست که فاصله ها چه به روز ادم ها می اورند...

عشق انسان را داغ میکند

و دوست داشتن انسان را پخته..

هر داغی روزی سرد میشود
و هیچ پخته ای دیگر خام نمیشود...

تو را می ستایم

تو را که همیشه کلامت

چراغ دل ماست

واز معبر هر نگاهت

گل مهر پیداست

تو را می ستایم

که عطر دل انگیز نامت بهاریست

تویی واژه رحمت بی کران

که از دست های سپیدت

مه ومهر جاریست

طنین قدم های تو از حرا

به گوش جهان می رسد

و نام بلندت به صبح وشام

ز گلدسته های بهار

افق تا افق کران تا کران جاری می گردد

یه شو اگر بچیدن بالو گرم له شوند

کشوکیوو بیاوان یک یک برم له شوند

کوشه شرم کمو پا سر نم له ای هنازه

یا گر رسم وپیدا یاگر مرم له شوند

اگه دستم به جدایی برسه
اونو ازخاطره ها خط میزنم
از دلتنگ تموم آدمها
ازشب و روز خدا خط میزنم
اگه دستم برسه به آسمون
با ستاره ها قیامت میکنم
نمیذارم کسی عاشق نباشه
ماه و بین همه قسمت میکنم